Doğa ve Çevre Hikayesi

Bir zamanlar yemyeşil ormanlarla kaplı bir vadinin eteklerinde, Mert ve Metehan adında iki küçük kardeş yaşar dı. Mert sekiz yaşında, Metehan ise altı yaşındaydı. Annesi Nurcan, doğayı ve bitkileri çok seven bir çevre bilimciydi. Babaları Murat ise şehirde bir kitapçı dükkânı işletiyor, her fırsat bulduğunda ailesiyle doğada vakit geçirmeyi seviyordu.

Bir bahar sabahı, Nurcan çocuklarına heyecanla seslendi: “Mert, Metehan! Bugün ormanda bir maceraya çıkıyoruz. Hazırlanın, size doğanın ne kadar büyülüyü ve korunması gerektiğini göstereceğim.”

Çocuklar bu haberi duyunca sevinçle zıpladılar. Onların da doğaya karşı bir sevgisi vardı, çünkü anneleri ve babaları her zaman doğaya saygı duymanın önemini anlatmışlardı. Piknik sepetlerini hazırlayıp yola koyuldular.

Ormana vardıklarında, her tarafı kuşların cıvıltıları ve ağaç yapraklarının hışırtıları dolduruyordu. Nurcan, “Haydi, önce ağaçlara selam verelim,” dedi. Mert ve Metehan gülerek annelerini taklit etti: Ellerini yüksek ağaçlara uzatıp, “Merhaba, sevgili dostlar!” dediler.

Biraz yürüdüklen sonra, Metehan bir kelebek gördü. “Anne! Bu kelebek ne kadar güzel! Onun bu renkleri neden var?” diye sordu. Nurcan, “O bir paşabaykuşu kelebeği. Renkleri, hem dikkat çekerek eşinden uzak durmasını sağlıyor hem de doğadaki diğer hayvanlara şöyle der gibi: ‘Ben zehirli olabilirim!’ Doğa, her canlıya kendine özgü bir korunma yöntemi verir,” dedi.

Biraz daha ilerlediklerinde, bir dere kenarına vardılar. Su berrak bir şekilde akıyor, içinde irili ufaklı balıklar yüzüyordu. Babaları Murat, “Haydi, buradan biraz su alalım ve tadına bakalım. Ama unutmayın, su kaynakları doğanın hazinelerindendir. Asla kirletmemeliyiz,” dedi. Mert ve Metehan ellerine su alıp tadına baktılar. “Su, gerçekten çok tatlı!” diye gülüdüler.

Derenin yanındaki bir ağaç kökünden tuhaf bir ses geliyordu. Metehan kulak kesildi ve şöyle dedi: “Bir hayvan olabilir mi?” Mert de dikkatlice bakarak, “Hayır, bu bir yusufçuk! Kanatları parıldıyor. Bunu ilk defa görüyorum,” dedi. Annesi Nurcan onlara, “Yusufçuklar hem suyun temizliğini gösteren hem de ekosistemin dengesi için çok önemli bir böcektir. Onların varlığı, doğanın sağlıklı olduğunu gösterir,” diye anlattı.

Ormanda biraz daha yürüdüklen sonra, çöp yığınına rastladılar. Mert, “Bu çöpler burada ne arıyor? Burası o kadar güzel ki… Kim burayı kirletmek ister ki?” diye üzülerek sordu. Nurcan derin bir nefes aldı ve, “Maalesef bazı insanlar, doğayın bizim evimiz olduğunu unutuyorlar. Ama unutmayın, biz ne kadar çaba gösterirsek, doğa da o kadar iyileşir. Haydi, bu çöpleri toplayıp düzgün bir yere atılmasını sağlayalım,” dedi.

Tüm aile, ormanda buldukları çöpleri topladılar. Metehan, “Bir daha buraya geldiğimizde, burasının tertemiz olduğunu görmek istiyorum,” dedi. Babaları Murat, “Eminim bu çabalarınız sayesinde doğa size teşekkür edecek,” diyerek Metehan’ı teşvik etti.

Günün sonunda, hepsi yorgun ama mutluydu. Ormanda doğayın önemini bir kez daha anlamışlardı. Nurcan, “Hepimizin doğaya bir sorumluluğu var. Biz ona iyi davranırsak, o da bize güzelliklerini sunmaya devam eder. Haydi, bu öğrendiklerimizi herkesle paylaşalım ve daha çok kişiyi doğaya duyarlı olmaya çağıralım,” dedi.

Eve döndüklerinde, Mert ve Metehan şimdiden başka bir orman macerasının hayalini kuruyordu. Onlar artık doğa dostu kahramanlardı ve bu kahramanlık görevini hayatlarının işlerinde ve oyunlarında hep yerine getireceklerdi. Çünkü onlar biliyordu ki, doğayı korumak, geleceği korumaktı.

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Doğa ve Çevre Hikayeleri kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.