Kardeşlerin Macerası ve Gizemli Park

Bir varmış bir yokmuş, uzak bir kasabada, yeşillikler içinde bir köyde, Zeynep ve Emre adında iki kardeş yaşarmış. Zeynep 9 yaşında, Emre ise 6 yaşındaymış. İkisi de birbirlerini çok sever, her zaman birlikte oyunlar oynarlarmış. Kardeşlerin en sevdikleri şeylerden biri, köyün yakınındaki büyük parkta vakit geçirmekti. Bu park, rengarenk çiçeklerle dolu, gövdesi kalın ağaçların gölgesinde kaybolabileceğiniz dev bir alandı. Parkın en çok sevilen bölümü ise içinde büyük bir kaydırak, salıncaklar, zıp zıp trampolin ve minik bir gölet bulunan oyun alanıydı.

Bir sabah, Zeynep ve Emre, annelerine parkta oyun oynamak istediklerini söylediler. Anneleri, “Tabii ki, ama sakın çok geç kalmayın, öğle yemeğine yetişmeniz lazım,” diye uyardı. Kardeşler koşarak parka gitmek için yola çıktılar. Zeynep, Emre’yi neşeyle çağırırken, Emre de ablasının peşinden koşarak mutlu bir şekilde parka vardılar.

Parkta kimseyi görememişlerdi. O kadar sessizdi ki, Zeynep ve Emre, sanki parkın onlara özel olduğunu düşündüler. “Burası çok garip,” dedi Zeynep, “Genellikle çok kalabalık olurdu, neden kimse yok?” Emre, “Belki parkı kimse görmüyor,” dedi, “Belki bu bir gizemli park!” Zeynep gülümsedi ama aynı zamanda biraz da tedirgin olmuştu.

İlk olarak büyük kaydırağa tırmandılar. Kaydırak, parktaki en yüksek ve en hızlı kaydıraktı, ama o gün kaydırak normalden biraz daha parlak görünüyordu. Zeynep kaydıraktan kayarken, bir anda altındaki kaydırak tahtası garip bir şekilde sallandı ve Zeynep hızla kayıp yere yuvarlandı. “Vay canına!” dedi, “Burası kesinlikle farklı!” Emre de kaydırağa tırmandı, fakat kayarken hiçbir şey fark etmedi. Zeynep’in garip hissettiği bu durum, Emre’nin hiç dikkatini çekmedi.

Sonra çocuklar, parktaki salıncağa yöneldiler. Salıncağa oturduklarında, Zeynep aniden bir ses duydu. “Yavaş!” diye bir ses. Zeynep kulak kabarttı, ancak başka hiçbir şey duymadı. Emre’nin salıncağını iterek “Haydi biraz daha hızlanalım!” dedi. Ama Zeynep içindeki tedirginlikle, “Bunu yapmamalıyız,” dedi. “Bu park gerçekten garipleşiyor gibi.”

Emre salıncağında uçarken, Zeynep birden yere düşen eski bir kitap fark etti. Kitap, salıncağın hemen yakınındaki bir çimenin üzerinde duruyordu. Zeynep hemen kitaba yöneldi ve kitabı alarak açtı. Kitap eski, deri ciltli, çok güzel bir şekilde işlenmişti. İçinde hiçbir yazı yoktu, sadece resimler ve garip semboller vardı. Zeynep kitabı dikkatle inceledi. “Bunun bir sırrı olmalı,” dedi. “Bir şeyler oluyor burada.”

Emre, Zeynep’i biraz gergin görünce, “Ablacığım, çok korkuyorsun. O kadar da korkacak bir şey yok,” dedi ve salıncağında daha da hızlanmaya başladı. Ama Zeynep, kitabın içindeki sembollerle bir şeylerin ters gittiğini hissediyordu. Derken, birden bir gölge parktan süzüldü. Zeynep, kafasını hızla çevirdi. Bir anda, salıncağında uçan Emre’nin etrafında bir sis belirdi. “Emre, dur!” diye bağırdı Zeynep. Ancak Emre, Zeynep’in sesini duymamış gibiydi. Sis, hızla Emre’nin etrafını sardı ve kısa bir süre sonra Emre kayboldu.

Zeynep, korkuyla bağırdı, “Emre! Neredesin?” Ama Emre’den hiçbir yanıt gelmedi. O anda Zeynep, kitaptan çıkan garip ışıkların parkın dört bir yanına yayıldığını fark etti. Kitap, sanki bir kapı aralamış gibiydi. Zeynep kalbinin hızla atışını hissederek, bir şeylerin çok yanlış olduğunu anladı.

Kitabın sayfalarını çevirdiğinde, resimlerin ve sembollerin hareket etmeye başladığını fark etti. Bir sembol, Zeynep’in gözleri önünde şekil değiştirmeye başladı ve parktaki zıp zıp trampolin hareket etmeye başladı. Zeynep, “Bu parka ne olmuş böyle?” diye düşündü. Kitap bir geçit açtı; Zeynep bu geçidin içinden sesler duydu, ve o sesler, kaybolan Emre’ye aitti. Zeynep cesaretini toplayarak, Emre’nin sesini takip etmeye karar verdi.

Geçit, parkın derinliklerine doğru uzanıyordu ve Zeynep, her adımda biraz daha tedirgin oluyordu. Fakat Emre’nin sesini duyduğunda, cesaretini topladı. Derken bir anda karanlık bir ormana ulaşmıştı. Ağaçlar dev gibi yükseliyor, her biri eski zamanlardan kalmış gibi görünüyorlardı. Zeynep ilerledikçe, garip sesler, rüzgarın uğultusu ve hayalet gibi şekiller görebiliyordu. Ama bir şekilde, Emre’yi bulacağına olan inancı, onu daha da ileriye götürüyordu.

Ormanın derinliklerinde, Emre’yi buldu. Emre, orada bir kayalığın üstünde oturmuş, hafifçe ağlıyordu. Zeynep yanına koşarak geldi ve “Emre, nereye kayboldun? Seni çok korkuttum!” dedi. Emre başını kaldırıp, “Bu park başka bir yer olmuş, Zeynep. Her şey değişti. Ben kaybolmuş gibiyim,” dedi.

Zeynep, “Buradan çıkmamız gerek. Hadi, hemen dönelim,” dedi ve Emre’yi elinden tutarak ormanın derinliklerinden çıkmaya başladı. O an, kitabın tekrar ışıklar yaymaya başladığını gördüler. Işıklar, onları güvenli bir şekilde parka geri götürmeyi sağladı. Parkta her şey eski haline dönmüştü.

Emre ve Zeynep, parkın çıkışına geldiklerinde, birden arkasına baktı. Kitap, son bir kez ışık yayarak kayboldu. Kardeşler birbirlerine bakıp gülümsediler. Zeynep, “Bunu kimseye anlatma, tamam mı?” dedi. Emre başını sallayarak, “Evet, ama bu parkın çok daha fazla sırrı var, değil mi?” dedi.

Ve o günden sonra Zeynep ile Emre, her parka gittiklerinde dikkatle etraflarını incelediler, çünkü bazen gerçek dünyadan farklı bir yerle karşılaşmak, bir masalın parçası olmanın en güzel yoluydu.

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Uyku Hikayeleri kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.