Göle Düşen Yıldızlar

Küçük bir kasabanın kenarında, yapraklarını sonbaharda döken dev bir çınar ağacının gölgesinde, Luna ve kardeşi Milo oturmuş gökyüzünü izliyorlardı. Her akşam olduğu gibi, yıldızların dansını bekliyorlardı. Ama o gece bir tuhaflık vardı: Gökyüzü simsiyahtı. Tek bir yıldız bile yoktu. “Yıldızlar nerede?” diye sordu Milo endişeyle. Luna, parlak sarı saçlarını geri itti ve “Belki kayboldular,” dedi. “Belki de onları aramalıyız.”

O gece, Luna rüyasında gümüş tüylü bir tilki gördü. Tilkinin gözleri mor ışıltılar saçıyordu. “Yıldızlar Ayna Gölü’ne düştü,” diye fısıldadı tilki. “Ama dikkat et… Göl sadece saf kalpli olanlara yol gösterir.” Sabah uyandığında, Luna’nın yastığının altında minik bir yıldız şeklinde kabarmış bir taş buldu. Büyükannesinin ona anlattığı eski bir efsaneyi hatırladı: “Yıldızlar bazen yeryüzüne iner, ama onları koruyacak birini ararlar.”

Ertesi sabah, Luna sırt çantasına bir elma, bir şişe limonata ve büyükannesinin verdiği yıldız şeklindeki anahtarı koydu. Milo, “Ben de gelmek istiyorum!” diye tutturdu, ama Luna onu ikna etti: “Sen büyüyene kadar beklemelisin. Sana her şeyi anlatacağım.” Yola çıkmadan önce, annesine “Ormana mantar toplamaya gidiyorum!” diye seslendi. Annesi gülümsedi; Luna’nın hayal gücünü biliyordu.

Ormanın derinliklerinde, Luna’nın önüne gümüş tilki çıktı. Rüyasındakiyle aynıydı! “Ben Ember,” dedi tilki, sesi çıtırdayan ateş gibi. “Ayna Gölü’ne giden yolu biliyorum, ama üç engeli aşmalıyız: Karanlık Çalılıklar, Şarkısız Dere ve Sessiz Dağ.” Luna heyecanla başını salladı. Ember, kuyruğunu sallayarak yola koyuldu.

İlk Engel: Karanlık Çalılıklar
Ağaçların dalları öyle sıktı ki güneş ışığı süzülemiyordu. Luna’nın yüreği hızla çarpmaya başladı. Aniden, çalıların arasından yeşil gözler parladı. Kocaman bir kurt! Ama kurt hırlamak yerine… esnedi. “Uyumak istiyorum ama bu çalıların gıcırtısı rahatsız ediyor,” diye mırıldandı. Luna, kurdun yanına çömelip çantasından limonata şişesini çıkardı. “Belki bu seni biraz rahatlatır?” dedi. Kurt şişeyi patisiyle aldı ve içtikten sonra midesi guruldadı. “Teşekkürler! İşte küçük bir karşılık,” dedi ve pençesiyle çalıları yarıp geçen bir yol açtı.

İkinci Engel: Şarkısız Dere
Derenin suları simsiyahtı ve hiç ses çıkarmıyordu. Ember, “Eskiden bu derenin şarkısı ormanı süslerdi,” dedi üzgünce. Luna, suya yaklaştı ve elindeki yıldız taşını suya dokundurdu. Taş mavi bir ışıkla parladı, su anında berraklaştı! Ama dere hâlâ sessizdi. Luna, büyükannesinin ona öğrettiği şarkıyı mırıldandı:
“Rüzgar uyur, su uyanır,
Yıldızlar güler, ay parlanır…”
Derenin suları şırıldamaya başladı ve içinden minik bir kız çıktı. Su perisi! “Şarkınız bana sesimi geri verdi,” dedi ve Luna’nın alnına bir su damlası dokundurdu. “Bu damla, susuzluğun hiç çekmeyeceğini garanti eder.”

Üçüncü Engel: Sessiz Dağ
Dağın zirvesi bulutlara değiyordu, ama hiç yankı yoktu. Ember, “Dağın kalbi üzgün. Ona bir hediye vermelisin,” dedi. Luna çantasındaki elmayı çıkardı ve dağın kayalıklarına bıraktı. Elma yuvarlana yuvarlana görünmez oldu. Birkaç saniye sonra, dağın içinden gümbürtüler geldi ve taşlar aralanarak bir geçit açıldı. İçeride, kristalden bir mağara parlıyordu. Tam ortasında, dev bir beyaz baykuş oturuyordu: Orion, Ayna Gölü’nün bekçisi.

“Buraya kadar nasıl geldin?” diye sordu baykuş, kanatlarını gererek. Luna, yıldız taşını gösterdi. Orion’un gözleri parladı: “Yıldızlar gölün dibinde uyuyor. Onları uyandırmak için ilk yıldızın gözyaşını bulmalısın. Ama dikkat et… Yıldızların gözyaşları kaybolmaya meyillidir.” Sonra baykuş, mağaranın tavanındaki bir yarığı gösterdi: “Aşağı in, ama zamanın sınırlı.”

Luna, ip merdivenlerden gölün dibine indi. Suyun altında nefes alabildiğini fark etti—su perisinin damlası sayesinde! Kumların üzerinde, minik yıldızlar sedef renkli kabukların içinde uyuyordu. Ama bir tanesi… mavi ve titrek, bir köşede ağlıyordu. Luna yavaşça yaklaştı: “Neden ağlıyorsun?” Yıldız, insan sesiyle konuştu: “Diğerleri bana gülüyor. Çünkü ben… büyüyemedim.” Luna, yıldızı avucuna aldı. “Bazen en küçük yıldızlar en parlak olur,” dedi. Yıldızın gözyaşı, Luna’nın avucunda bir inciye dönüştü.

Tam o sırada, gölün suları çalkalanmaya başladı. Orion’un uyarısı geldi: “Çabuk ol! Göl uyanıyor!” Luna, yıldızı göğsündeki taşa dokundurdu. Taş parlayarak tüm gölü aydınlattı. Yıldızlar kabuklarından süzülüp gökyüzüne yükseldi! Ama küçük yıldız, Luna’nın yanında kaldı: “Benimle gelmek ister misin?” diye sordu. Luna gülümsedi: “Belki… bir süreliğine.”

Eve döndüğünde, Milo pencere kenarında onu bekliyordu. “Yıldızlar geri geldi!” diye bağırdı. Luna, cebindeki minik yıldızı gösterdi. “Bu bizim sırrımız olacak,” dedi. O gece, gökyüzü her zamankinden daha parlaktı. Küçük yıldız, Luna’nın pencere pervazında ışıldıyordu. Adını Pırıltı koydular.

Son
Luna, Milo’yu yatağına tıkıştırırken, “İyi geceler,” dedi. “Yarın size Pırıltı’nın Ay’la Dansını anlatırım.” Milo gözlerini kapatırken, “Yıldızlar asla kaybolmaz, değil mi?” diye mırıldandı. Luna, pencereden gökyüzüne baktı: “Sadece biraz cesaret ve biraz da yardıma ihtiyaçları var…”

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Masal Siteleri kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.