Kumların Sırrı ve Kayıp Vaha

Uçsuz bucaksız kum denizlerinin ortasında, Saray Rüzgarları adı verilen bir çöl vardı. Burada, kum tepeleri altın rengi ışıltılar saçar, geceleri yıldızlar gökyüzünü bir battaniye gibi örterdi. Çölün tek sakini olan Zeki Deve Tuli, genç ve meraklı bir dişi deveydi. Uzun kirpikleri, yumuşak tüyleri ve sırtındaki iki hörgücüyle herkese yardım etmeye bayılırdı. Ancak Tuli’nin en büyük hayali, dedesinin anlattığı efsanevi Kayıp Vaha‘yı bulmaktı. Dedesi, “O vahada, Altın Palmiye adlı bir ağaç var. Meyveleri, çölü sonsuza kadar yeşertme gücüne sahip,” derdi.

Bir sabah, Tuli, kumların üzerinde parıldayan bir nesne gördü. Yaklaştığında, üzerinde eski çizgiler olan bir kum saati buldu. Saati çevirdiğinde, içindeki kum sihirli bir şekilde havada dans etmeye başladı ve bir harita oluşturdu: Kayıp Vaha‘nın yolu! Tuli’nin kalbi hızla çarptı. Hemen dedesinin yanına koştu ve saati gösterdi. Dedesinin gözleri büyüdü: “Bu saat, Çöl Bilgeleri‘nden kalma. Harita doğruysa, Kayıp Vaha gerçek! Ama yol tehlikeli. Kum Canavarı ve Yanıltan Serap‘lar seni durdurmaya çalışacak. Dikkatli ol!”

Yolculuk Başlıyor

Tuli, heyecanla sırtına su kırbalarını bağladı. Dedesinin alnına dokunarak, “Güçlü kal, torunum. Unutma, çöl yalnızca cesurlara değil, akıllı olanlara da saygı duyar,” dedi.

İlk gün, Tuli, Kızıl Kum Tarlaları‘ndan geçti. Güneş, adeta ateşten bir top gibi yakıyordu. Aniden, önünde dev bir kum dalgası yükseldi. Dalganın içinden, gözleri kırmızı kor gibi parlayan Kum Canavarı çıktı! Kocaman pençeleriyle kumları savurarak kükredi: “Buradan geçemezsin! Vahayı asla bulamayacaksın!”

Tuli panikledi ama dedesinin sözlerini hatırladı: “Kum Canavarı, korkudan beslenir. Sakin kal ve zekânı kullan!”
Tuli, sırtındaki su kırbasını hızla açıp yere döktü. Su, kumun üzerinde birikerek canavarın ayaklarını çamura dönüştürdü. Kum Canavarı çığlık atarak battı ve Tuli yoluna devam etti.

Yanıltan Serap ve Bilge Kertenkele

İkinci gün, ufukta mavi bir göl belirdi. Tuli koşarak yaklaştı ama nehrin yanına geldiğinde her şey yok oldu! Yanıltan Serap‘lardan biriydi bu. Tuli yorgunluktan dizlerinin üstüne çöktü. Tam umudunu kaybedecekken, kumun altından minik bir kertenkele kafasını çıkardı. Adı Kıvrak‘tı. Kabuğu turuncu lekelerle kaplı, hızlı ve bilge bir çöl sakinydi.

“Hey, genç deve! Seraba kanma,” dedi Kıvrak. “Gerçek suyu bulmak için kulak ver: Çöl, en çok sabredenin sırrını açıklar.”
Tuli, kulaklarını dikti. Rüzgârın sesini dinledi. Uzaklardan, zayıf bir şırıltı duyuluyordu. Kıvrak, “O tarafa!” diye işaret etti. Birlikte, kum tepelerinin arkasında küçük bir su kaynağı buldular. Tuli, “Teşekkür ederim, Kıvrak. Yolculuğuma sen de katılır mısın?” diye sordu. Kıvrak gülümsedi: “Tabii! Zaten Kayıp Vaha’nın haritasını ben de merak ediyorum.”

Kum Fırtınası ve Gizli Mağara

Üçüncü gün, gökyüzü aniden karardı. Kum Fırtınası çıkmıştı! Rüzgâr, kumları bir duvar gibi savuruyordu. Tuli ve Kıvrak, kayalıkların arasına sığındı. Tam o sırada, bir taşın üzerinde tuhaf işaretler gördüler. Kıvrak, “Bunlar, Antik Çöl Halkı‘nın yazıtları!” diye heyecanlandı. Yazıtları okudu:
“Güneş batarken üç kez vur,
Gizli kapı açılsın gör.”

Tuli, ayağıyla kayaya üç kez vurdu. Gürültüyle, bir mağara ağzı açıldı. İçeri girdiklerinde, duvarlarda parlayan fosforlu resimler vardı: Çiçek açan palmiyeler, şelaleler ve Altın Palmiye! Mağaranın sonunda, Işık Taşı adlı bir kristal buldular. Kıvrak, “Bu taş, karanlıkta yol gösterir. Vahayı bulmamıza yardım edecek!” dedi.

Kum Cini ve Üç Bilmece

Dördüncü gün, Işık Taşı’nın rehberliğinde ilerlerken, bir kum tepesinin üstünde minik bir yaratık belirdi: Kum Cini Zumi. Gözleri elmas gibi parlıyor, ellerinde sihirli kumlar tutuyordu.

“Yolumuza çekil!” dedi Tuli.
Zumi kahkaha attı: “Ancak bilmecelerimi çözersen geçebilirsin! İlk bilmece:
‘Gündüz doğar, gece ölür,
Aynı anda hem sıcak hem soğuktur. Nedir?’“

Tuli düşündü: “Gölge! Çünkü güneş doğunca ortaya çıkar, gece yok olur. Hem sıcak kumda hem de serin kayalarda olabilir.”
Zumi suratını astı: “İkinci bilmece:
‘Susuzluğu dindirir,
Ama kendisi yok olur. Nedir?’“

Kıvrak atıldı: “Yağmur Bulutu! Çölü sulayınca kendisi buharlaşır.”
Zumi homurdandı: “Son bilmece:
‘En büyük hazineyi saklar,
Ama elle tutulmaz. Nedir?’“

İkisi de duraksadı. Tuli, dedesinin “En değerli hazine umuttur,” dediğini hatırladı. “Cevap: Umut!”
Zumi yenilgiyi kabul edip yolu açtı: “Gidin, Altın Palmiye sizi bekliyor!”

Kayıp Vaha ve Altın Palmiye

Beşinci günün şafağında, Işık Taşı aniden parlak bir ışık yaydı. Tuli ve Kıvrak, kum tepelerinin arasından yemyeşil bir vahaya ulaştı! Ortada, yaprakları altın rengi bir palmiye duruyordu. Ağacın dallarında, ışık saçan turuncu meyveler vardı.

Tuli, meyvelerden birini koparıp toprağa gömdü. Anında, çevrede çiçekler açtı, bir şelale coşkuyla akmaya başladı. Kıvrak, “Başardık! Çöl artık yeşerecek!” diye sevindi.

Dönüş ve Kutlama

Vahadan ayrılırken, Zumi aniden belirdi: “Çölün dengesini korumak için Altın Palmiye’nin bir meyvesini bana verin.” Tuli tereddüt etmeden verdi. Zumi, meyveyi öpüp rüzgâra fırlattı. Meyve, gökyüzünde patlayarak yağmura dönüştü! Çöl, ilk kez yağmurla yıkandı.

Tuli ve Kıvrak, köye döndüğünde herkes onları alkışladı. Dedesinin gözleri sevinçle doldu: “Artık çölümüz asla susuz kalmayacak. Ama en büyük hazine, senin cesaretin ve arkadaşlığın oldu.”

O gece, çölde büyük bir şenlik düzenlendi. Kıvrak, Tuli’nin sırtında dans etti, Zumi sihirli kumlarla ışık gösterisi yaptı.

Ve böylece, çöl bir kez daha umutla doldu. Tuli ve Kıvrak, yeni maceralar için her an hazırdı. Ama şimdi, yıldızların altında tatlı rüyalara dalıyorlardı…

Uyku Vakti Sorusu:
“Sence, Altın Palmiye’nin bir sonraki meyvesini kim bulmalı? Belki bir çöl tilkisi veya bir baykuş? Hayal et ve yarın anlat!”

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Uzun Hikayeler kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.